vallen en opstaan
Niet dat ik niet wist van het bestaan, maar ik had het nog nooit gedaan. Als singleplayer in creative mode heb ik alles binnen handbereik. Maar... het móeten minen om te kunnen bouwen is wèl leuk. Als builder in m'n eigen veilige zone op Main zwem ik graag, ook ònder water. Driemaal moest ik verdrinken, de laatste keer brulde ik "Hoe kan dat nou? Er zijn geeneens spinnen!" Want... het móeten ademhalen en eten om te kunnen (over-)leven is wèl leuk.
Voor de eerste keer een zwaard gecraft. Zie je het voor je? Ik met een zwaard? "Met een diamanten harnas," zo bedacht ik, "ben ik natuurlijk helemaal woest-aantrekkelijk voor de meisjes." Na úren hakken glommen er elf diamantjes in m'n kist, ik sliep als een roosje. En 's morgens was alles weg.
"Je mag en kan m'n spullen jatten," kerfde ik huilend op een sign, "maar het móet niet. Voor mij is de lol d'r af." M'n diamanten zwaardje was ook weg. En twaalf ambachtelijke broden. Die nacht sliep ik onrustig.
De volgende dag was alles terug en méér. Zo maar gekregen. Waarmee ik vooral wil zeggen dat de sfeer en de 'uitdaging' van de huidige Survivalworld niet afhankelijk is van regeltjes. Of vast te leggen is in regeltjes. Hou het simpel: alles mag. En hou het leuk: niet alles moet omdat het mag. Na een half jaar tweaken, roep ik enthousiast "Meisjes past op! Ik hèb al een diamanten broekje!"